............................................
تا کله شیخ ما٬ ملنگ است تا در دل ما٬ غبار و رنگ است
تاپیرودلیل٬مست ومنگ است تارشته به دست این دبنگ است
این قافله تا به حشرلنگ است
تا مصدر کار٬ مستبد است تا دل به نفاق٬ مستعد است
تا ملّت مابه شاه٬ ضدّ است تا شاه به خائنین٬ مُمِدّاست
جان کندن وسعی ماجفنگ است
این قافله تا به حشر٬ لنگ است
.......................................... (سیداشرف الدین حسینی )
https://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=SPvbxM6V7kw#t=769
مجموعه کارشناسی ها و ارزیابی هایی که در اینجا ارائه میگردد٬ از طرف این نگارنده وبرخی جهره های سیاسی و اقتصادی-فرهنگی ایرانی می باشد که برخی وجوه اشتراک و افتراق سخنان آقای روحانی و آقای اوباما در روندسخنرانی هایشان بیان می گردد و گمانه زنیهای روابط آینده ی ایران و آمریکارا هم به عهده ی شما٬ خوانندگان گرامی میگذارم.
حسب الامر و دستور آقای خامنه ای و بیان نرمش قهرمانانه٬ آقای روحانی آنچنان خطابه ای بی رنگ و بدور از تلطیف فضا ایراد نمودند که دریغ از یک لبخند و با واژه های مغلق گونه ی عربی همراه با گاهی تُپُق زدن ( مشحون...ابتداخوانده شدمشهور) ومفاهیم مهجور و خودنمایانه واژه ای که چه بسا گوش آزار و آمرانه هم برای مخاطب بوده است؛ ولی بالحنی کمی آرامتر از آقای احمدی نژاد!
ابراز ترس از تحریم در چهره ی آقای روحانی آنچنان نمایان بود که حتّی کلامشان را گاهی با خشونت در شصت و هشتمین نشست مجمع اجلاس به گوش برخی ازسران کشورهای دنیا رساندند!
زیرا اکثر سران کشورها پس از صرف نهار برای هضم خوراک و پیاده روی٬ بیرون از سازمان رفته که نکند که هنگام روضه و موعظه ی آقای روحانی چُرت برآنان غلبه نماید. سخنان با بُعد منافع ملی و بدور از بُعد سیاسی بود! خطابه ای برای فراخوانی به دانش از سرزمینی سرشار از جهالت!
وجه اشتراک سخنان رئیس جمهوری ایران و آمریکا این بود که هر دو رئیس جمهور به گونه ای سخنرانی نمودند که به سیاستهای داخلی آنان لطمه ای وارد نگردد؛ از طرفی محتوای کلامشان بدانگونه بود که بتوانند در آینده بر روند مسائل انرژی هسته ای و رفع اختلافات سی و اندی ساله تعامل نموده و بر آن فائق آیند.
آقای باراک حسین اوباماهم که سخنرانی خود را باآرامش و آرامتر از سال پیش به انجام رسانیدند و مباحث ایشان هم مانند همیشه بر محور دموکراسی و آزادی و به ارمغان بردن این مقوله به نقاط محروم از جمله منطقه بحرانزده ی خاورمیانه و شمال آفریقا بود!
ایشان در سخنانشان یکی به نعل و یکی به میخ می زدند که البتّه سیاست غیر شفّاف٬ همواره بدین گونه است. گاهی شانه خالی کردن از ستمهایی که در مناطق یادشده ی فوق روا داشته اند و اشاراتی به آن وقایع و گاهی ماله کشی و پپسی باز کردن برای اعمال به اصطلاح صوابشان بود!
خوشبختانه در خطابه این بارآقای روحانی به عکس سخنرانی آقای احمدی نژاد٬ تبلیغ شیعه گری بروزنکرد و فقط یکبار به این واژه اشاره ای شد و صهیونیسم را هم بکار نبردند و آیه ای را هم که در پایان خواندند آیه مشترک تورات و قرآن است که بین بهود ومسلم مشترک است به نوعی پاچه خواری اسرائیل که مطمئنآ اسرائیل در آینده به این فریب واقف خواهد شد بلوایی درپیش خواهدبود و سلب اعتماد هر سه طرف آمریکا٬ ایران و اسرائیل را شدّت خواهد بخشید!
بسیاری روی سخنرانی ایشان حساب باز کرده بودند که شوربختانه از شانس بدشان فرصت طلبها و بنفشینه ها آن فرصت آرامش موقّتی را توسط آقای روحانی از دست دادند وایشان همچنان در ماندگاری نظام و در دسترس بودن تعامل بجای گزینه ی خشونت بار و زیان آور جنگ را به پیش کشیدند و حداکثر تلاش خودرا بکاربردند که برای مانایی حکومت اسلامی بی بهره نمانند و فرصت خوبی را هم برای مهربانانه تر بودن را هم از دست دادند تا وقتی دیگر!
انگاری که باورشان به این امر است که آقای اُباما ست که میتوانند تغییر رژیم و یا عدم آنرا در مناطق مختلف جهان باعث شوند و قدرت مردمان کشورهارا به هیچ انگاشته اند و کلید مشکلات در دست آقای اوباماست.
به هر صورت آقای روحانی در سخنرانیشان به گونه ای نامتعدلانه به ذوب کردن این دیوار یخی اختلاف چندین ساله ی بین آمریکا و ایران پرداختند که به باور من تعاملی نیم بند را سبب گردیده اند. حال در پس پرده چه قراردادهایی ردوبدل گردد و بر سر مردم ستمدیده ی ما و کشورمان چه خواهد آمد٬ بماند!
احتمالآ از هم اکنون حکومت اسلامی واقعی در ایران به اجرا درخواهد آمد و مناقشه ی هسته ای هم ممکن است به همان وضعیّت وقت خریدن و فریب سالهای ۲۰۰۲ و ۲۰۰۳ توسط آقای روحانی برگردد.
خلاصه اینکه سخنان آمرانه و خطابه گونه ی رئیس جمهوریمان مملو از لغات عربی و مهجور بود که بکار شیوخ می خورَد و در سخنرانی ایشان تقریبآ حقوق شهروندی مردم ایران را فراموش کرده بیشتر مدّعی حقوق مردم فلسطین٬ لبنان٬افغانستان٬ عراق و سوریه و شمال آفریقا شدند و بطور کلّی ایشان هم یکی به نعل ویکی به میخ زدند و سخنرانیی شعارگونه و کلی گویی بیش نبود!
همانند بیشترسیاستگزاران حیله گر دنیا!
این قافله تا به حشر لنگ است
بهکام بختیاری
سوم مهر ماه ۲۵۷۲ ایرانی
پاینده ایران
تاپیرودلیل٬مست ومنگ است تارشته به دست این دبنگ است
این قافله تا به حشرلنگ است
تا مصدر کار٬ مستبد است تا دل به نفاق٬ مستعد است
تا ملّت مابه شاه٬ ضدّ است تا شاه به خائنین٬ مُمِدّاست
جان کندن وسعی ماجفنگ است
این قافله تا به حشر٬ لنگ است
.......................................... (سیداشرف الدین حسینی )
https://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=SPvbxM6V7kw#t=769
مجموعه کارشناسی ها و ارزیابی هایی که در اینجا ارائه میگردد٬ از طرف این نگارنده وبرخی جهره های سیاسی و اقتصادی-فرهنگی ایرانی می باشد که برخی وجوه اشتراک و افتراق سخنان آقای روحانی و آقای اوباما در روندسخنرانی هایشان بیان می گردد و گمانه زنیهای روابط آینده ی ایران و آمریکارا هم به عهده ی شما٬ خوانندگان گرامی میگذارم.
حسب الامر و دستور آقای خامنه ای و بیان نرمش قهرمانانه٬ آقای روحانی آنچنان خطابه ای بی رنگ و بدور از تلطیف فضا ایراد نمودند که دریغ از یک لبخند و با واژه های مغلق گونه ی عربی همراه با گاهی تُپُق زدن ( مشحون...ابتداخوانده شدمشهور) ومفاهیم مهجور و خودنمایانه واژه ای که چه بسا گوش آزار و آمرانه هم برای مخاطب بوده است؛ ولی بالحنی کمی آرامتر از آقای احمدی نژاد!
ابراز ترس از تحریم در چهره ی آقای روحانی آنچنان نمایان بود که حتّی کلامشان را گاهی با خشونت در شصت و هشتمین نشست مجمع اجلاس به گوش برخی ازسران کشورهای دنیا رساندند!
زیرا اکثر سران کشورها پس از صرف نهار برای هضم خوراک و پیاده روی٬ بیرون از سازمان رفته که نکند که هنگام روضه و موعظه ی آقای روحانی چُرت برآنان غلبه نماید. سخنان با بُعد منافع ملی و بدور از بُعد سیاسی بود! خطابه ای برای فراخوانی به دانش از سرزمینی سرشار از جهالت!
وجه اشتراک سخنان رئیس جمهوری ایران و آمریکا این بود که هر دو رئیس جمهور به گونه ای سخنرانی نمودند که به سیاستهای داخلی آنان لطمه ای وارد نگردد؛ از طرفی محتوای کلامشان بدانگونه بود که بتوانند در آینده بر روند مسائل انرژی هسته ای و رفع اختلافات سی و اندی ساله تعامل نموده و بر آن فائق آیند.
آقای باراک حسین اوباماهم که سخنرانی خود را باآرامش و آرامتر از سال پیش به انجام رسانیدند و مباحث ایشان هم مانند همیشه بر محور دموکراسی و آزادی و به ارمغان بردن این مقوله به نقاط محروم از جمله منطقه بحرانزده ی خاورمیانه و شمال آفریقا بود!
ایشان در سخنانشان یکی به نعل و یکی به میخ می زدند که البتّه سیاست غیر شفّاف٬ همواره بدین گونه است. گاهی شانه خالی کردن از ستمهایی که در مناطق یادشده ی فوق روا داشته اند و اشاراتی به آن وقایع و گاهی ماله کشی و پپسی باز کردن برای اعمال به اصطلاح صوابشان بود!
خوشبختانه در خطابه این بارآقای روحانی به عکس سخنرانی آقای احمدی نژاد٬ تبلیغ شیعه گری بروزنکرد و فقط یکبار به این واژه اشاره ای شد و صهیونیسم را هم بکار نبردند و آیه ای را هم که در پایان خواندند آیه مشترک تورات و قرآن است که بین بهود ومسلم مشترک است به نوعی پاچه خواری اسرائیل که مطمئنآ اسرائیل در آینده به این فریب واقف خواهد شد بلوایی درپیش خواهدبود و سلب اعتماد هر سه طرف آمریکا٬ ایران و اسرائیل را شدّت خواهد بخشید!
بسیاری روی سخنرانی ایشان حساب باز کرده بودند که شوربختانه از شانس بدشان فرصت طلبها و بنفشینه ها آن فرصت آرامش موقّتی را توسط آقای روحانی از دست دادند وایشان همچنان در ماندگاری نظام و در دسترس بودن تعامل بجای گزینه ی خشونت بار و زیان آور جنگ را به پیش کشیدند و حداکثر تلاش خودرا بکاربردند که برای مانایی حکومت اسلامی بی بهره نمانند و فرصت خوبی را هم برای مهربانانه تر بودن را هم از دست دادند تا وقتی دیگر!
انگاری که باورشان به این امر است که آقای اُباما ست که میتوانند تغییر رژیم و یا عدم آنرا در مناطق مختلف جهان باعث شوند و قدرت مردمان کشورهارا به هیچ انگاشته اند و کلید مشکلات در دست آقای اوباماست.
به هر صورت آقای روحانی در سخنرانیشان به گونه ای نامتعدلانه به ذوب کردن این دیوار یخی اختلاف چندین ساله ی بین آمریکا و ایران پرداختند که به باور من تعاملی نیم بند را سبب گردیده اند. حال در پس پرده چه قراردادهایی ردوبدل گردد و بر سر مردم ستمدیده ی ما و کشورمان چه خواهد آمد٬ بماند!
احتمالآ از هم اکنون حکومت اسلامی واقعی در ایران به اجرا درخواهد آمد و مناقشه ی هسته ای هم ممکن است به همان وضعیّت وقت خریدن و فریب سالهای ۲۰۰۲ و ۲۰۰۳ توسط آقای روحانی برگردد.
خلاصه اینکه سخنان آمرانه و خطابه گونه ی رئیس جمهوریمان مملو از لغات عربی و مهجور بود که بکار شیوخ می خورَد و در سخنرانی ایشان تقریبآ حقوق شهروندی مردم ایران را فراموش کرده بیشتر مدّعی حقوق مردم فلسطین٬ لبنان٬افغانستان٬ عراق و سوریه و شمال آفریقا شدند و بطور کلّی ایشان هم یکی به نعل ویکی به میخ زدند و سخنرانیی شعارگونه و کلی گویی بیش نبود!
همانند بیشترسیاستگزاران حیله گر دنیا!
این قافله تا به حشر لنگ است
بهکام بختیاری
سوم مهر ماه ۲۵۷۲ ایرانی
پاینده ایران
